Wat ik heb geleerd van vijf jaar moederen

Vijf jaar geleden werd ik moeder. Een soort van doordachte keuze waarvan ik wel min of meer een beeld dacht te hebben over hoe het zou zijn. In werkelijkheid leek het er eigenlijk meer op dat ik een ingewikkelde machine had gekocht waarvan de handleiding dan ook nog eens kwijt was. Of in het Chinees geschreven en dan heel slecht vertaald.

Hoe moeilijk kan het zijn dat moederen? Moeilijk. Maar ook prachtig, kak, hilarisch, vermoeiend en soms ronduit absurd. Het is alleszins een ervaring die me met beide voeten op de grond zette en eentje waarvan ik veel leer(de).

Les 1: Een kind heeft in de basis eigenlijk niet veel nodig

Veiligheid, geborgenheid en af en toe wat melk of later een boke met choco — meer is het eigenlijk niet. Toen ik dat eenmaal besefte, voelde ik me een pak geruster. Het is handig om een kleuter te hebben die kan zeggen dat zijn buik pijn doet omdat hij eerst chips, daarna een tas melk, vervolgens macaroni, druiven, drie rijstwafels én pudding naar binnen heeft gewerkt. In dat opzicht hebben kleuters een streepje voor op baby’s.
Maar toch: een baby heeft honger, huidhonger of een volle pamper. Easy peasy lemon squeezy. (Tenminste, als alles goed gaat en er geen problemen zijn met je kindje.)

Les 2: Een kind is als een spiegel (en een papegaai)

Niets zo confronterend als een kleuter die je zuchten, woorden en intonatie imiteert. Allemaal heel schattig, tot het minimens ineens een wel erg straffe vloek produceert. Om je daarna op je vingers te tikken, want je mag Het F-woord niet zeggen eh, mama!

Het kind laat net als zijn vader de luidste boeren en bromt dat er niets is als het overduidelijk is dat er wel iets is (ik steek alvast een tandje bij om dat te fixen). Hij wijst andere kinderen erop dat nee nee is en stop stop (toch iets wat ik dan wel goed heb gedaan) en zegt achter elke vragende zin “toch?”. Soms is het gelukkig ook hartverwarmend: “je ziet eruit alsof je je niet blij voelt, mama, wat is er?”.

Wat je erin stopt, komt er ook weer uit. Letterlijk, maar dus ook figuurlijk. Mijn kind hoort wat ik zeg, maar voelt ook wat ik doe. Daarom let ik erop dat ik geen gemene dingen over mezelf hardop zeg. Dat ik benadruk dat het niet gaat om alles perfect doen, maar om je best doen. Dat ik zeg: “ik kan dit nog niet” in plaats van “ik kan dit niet”. En dus geeft hij mij bij het kleuren regelmatig een complimentje omdat ik echt goed mijn best heb gedaan.

Les 3: Ouders moeten ook sorry zeggen

Zelf heb ik toch onbewust meegekregen dat je ouders altijd gelijk hebben. Maar uiteraard ben ik nu ik moeder ben niet ineens alwetend. Gelukkig heb ik geleerd dat sorry zeggen tegen je kind juist enorm krachtig is. Fouten maken is menselijk en herstellen is belangrijker dan perfect zijn of altijd gelijk hebben.

Les 4: Gewoon goed is goed genoeg

Die druk om het allerallerbeste te doen is gigantisch groot, maar kinderen hebben geen superouder nodig. Gewoon goed is écht wel goed genoeg. Een boterham met choco in de brooddoos kan net zoveel liefde bevatten als een perfecte Pinterest-proof bentobox (waar ook niets mis mee is uiteraard, supertof als je dat aan je kind kan meegeven).

Les 5: Loslaten is een kunst

Vanaf de eerste stapjes en de eerste schooldag, tot het mengen van plasticine tot één grote bruine berg of het toevertrouwen van het avondritueel aan een babysit — loslaten hoort er steeds opnieuw bij. Soms voelt het alsof mijn hart een beetje uit mijn borstkas stapt, maar ik leer dat vertrouwen geven net zo belangrijk is als vasthouden. Misschien zelfs belangrijker. En niet alleen voor hem, maar ook voor mezelf.

Les 6: LEG JE TELEFOON WEG

Er is niets zo triggerend voor een kind als een ouder die constant aan zijn telefoon vastgekleefd zit. Ik betrapte mezelf daar soms op en dacht dat het wel oké was omdat hij toch tv keek of aan het kleuren was. Maar dan merkte ik dat zijn gedrag veranderde. Hoe verleidelijk het ook is, mijn telefoon ligt nu veel vaker aan de kant en dat werkt echt veel beter.

En hoe zonde ook, je mist echt zoveel als je blik altijd aan je telefoon kleeft in plaats van op je kind. Niet alleen de leuke dingen die je kind doet (of het kattenkwaad), maar ook verbinding. En als je erover nadenkt is het toch erg dat je kind met concurreren met een toestel om aandacht te krijgen?!

Les 7: Doe wat goed voelt

Er zijn zoveel meningen, boeken en goedbedoelde adviezen over opvoeden dat je soms niet meer weet wat nu echt klopt. Of je hebt het gevoel dat je een slechte ouder bent omdat je het allemaal niet kan bijbenen of onthouden met je mom brain. Maar uiteindelijk ken jij je kind het beste.

Ik heb geleerd dat het helpt om naar binnen te keren en me af te vragen wat nu het beste voelt voor mij en mijn kind.

Dus ja, om de meeste en beste slaap te krijgen maakten we een familiebed, ook al vonden mensen het vreemd dat onze dreumes niet alleen sliep.
Ja, als hij zich vervelend gedraagt omdat hij het moeilijk heeft, geef ik hem soms een knuffel in plaats van boos te worden.
Ja, ik droeg hem als baby vaak en liet hem zijn dutjes op mij doen, ook al zeiden mensen dat hij verwend zou raken.
Ja, ik forceer hem niet om iemand een kus of knuffel te geven en hij hoeft zijn bord niet leeg te eten.
En ja, ik heb een paar keer in paniek de huisartsenwachtpost of de dienst pediatrie gebeld omdat ik me zorgen maakte.

Les 8: Ook al lijken het soms minivolwassenen, die kleine hersenen zijn nog lang niet volgroeid

Iets waar ik mezelf regelmatig aan moet herinneren: dat kleine brein is nog niet af. Het is normaal dat hij extreem buitenproportioneel reageert als zijn lievelingssteen kwijt is, want voor hem voelt dat onbewust als een kwestie van leven of dood. Soms moet ik empathie uit mijn kleine teen halen en het niet meteen afdoen met “dat is toch niet zo erg”. We zijn er nog nooit slechter van geworden door begripvol om te gaan met die uitbarstingen.

Les 9: Als ouder ben je eigenlijk een soort superheld

Ik zei daarnet dat je geen superouder hoeft te zijn en dat is ook zo. Maar eigenlijk ben je als ouder wel een soort superheld. Zelfs als je zo goed als de hele nacht met je baby rondjes hebt gelopen rond de eettafel omdat hij dan wel sliep en niet als je terug ging zitten, ga je ’s morgens gewoon naar je werk en doe je je ding.

Je moet niet alleen jezelf in leven houden, wat op sommige dagen echt al een serieuze uitdaging is, maar ook nog een of meerdere kinderen, je huis wat op orde houden, eventuele huisdieren niet vergeten eten te geven (oeps), werken en dan misschien ook nog iets leuks voor jezelf doen. Hoe doen we dat??!!

Les 10: Soms lijkt het alsof je alleen met iets staat, maar dat is niet zo

Er zijn momenten geweest waarop ik dacht dat ik de enige ouder op aarde was die dingen meemaakte. De enige met een kind dat een complete meltdown krijgt omdat hij maar niet kan beslissen welke schoenen hij wil aan doen. De enige wiens kind een bloedhekel heeft aan haren wassen en douchen. De enige die met een 6 maanden oude baby zit die “nog niet doorslaapt”, want dat vraagt iedereen dan en als dat niet zo is is dat raar.

Maar we zijn met veel en al die andere ouders lopen tegen precies dezelfde dingen aan.

Het besef dat ik er niet alleen voor sta, kwam pas echt toen ik een cursus over positief opvoeden volgde. Daar zat ik samen met andere moeders en vaders die net als ik soms twijfelen, zich afvragen of ze het wel goed doen, en af en toe gewoon eens wilden ventileren over hoe intens ouderschap kan zijn.

Sindsdien kijk ik anders naar dat gevoel van “ik doe iets fout”. Want als ik om me heen kijk, zie ik dat iedereen zijn eigen uitdagingen heeft. Achter elke perfecte Instagramfoto schuilt een peuterdrama in de winkel, een huilbui om een verloren lievelingssteen of een discussie over dat we om 19.30 uur nog best kunnen gaan fietsen terwijl het eigenlijk al bedtijd is.

Het is oké om het soms zwaar te vinden. Het is oké om niet te weten wat je moet doen en alles te googelen. En het is vooral oké om hulp te vragen of je hart eens te luchten. We’re in this together people! 🤜🏻