Fourth Wing

Fourth Wing van Rebecca Yarros. Me meerdere keren aangeraden door verschillende mensen en alle vrienden en mensen die ik volg op Goodreads die het lazen en een review schreven, gaven het vijf of vier sterren. Het moest er dus gewoon ooit eens van komen en omdat ik niet meteen door alle ACOTAR boeken wilde lezen, was het eindelijk zover. Ik las Fourth Wing van Rebecca Yarros uit!

Ik downloadde de Nederlandse vertaling (In steen gebrand) via mijn Kobo Plus abonnement, maar ik moet toegeven dat ik vrij snel voor de Engelstalige versie ging. De Nederlandse vertaling vond ik drie keer niets. Het las niet vlot, ik vond het soms wat te ouderwets en ja, ik vind Nederlandse vertalingen gewoon heel vaak cringe (heb ik dat nu echt gezegd? Jep.).

Korte inhoud

In In steen gebrand volgen we de twintigjarige Violet Sorrengail. Haar droom om scribent te worden en een rustig leven tussen de boeken te leiden, spat uiteen wanneer haar moeder – generaal Sorrengail – haar dwingt deel te nemen aan het keiharde selectieproces om Drakenrijder te worden.

Maar Violet is klein, fragiel, en allesbehalve gemaakt voor een militaire opleiding. Zelf schat ze haar kansen om door een draak gekozen te worden bijzonder laag in. Alsof dat nog niet genoeg is, lijken bijna alle cadetten (inclusief haar intimiderende Wing-leider Xaden Riorson) haar liever dood dan levend te zien – uit wraak om haar afkomst, of gewoon om hun eigen overlevingskansen te vergroten.

Ze zal dus alles uit de kast moeten halen om niet alleen te overleven, maar ook haar plek te verdienen. En met een naderende oorlog en het verzwakken van de magische beschermende barrières rond het koninkrijk, staat er veel meer op het spel dan alleen haar eigen leven.

Friends, enemies, lovers. Everyone at Basgiath War College has an agenda—because once you enter, there are only two ways out: graduate or die.

Wat vond ik er van?

Laat me beginnen met een kleine waarschuwing: als je het boek nog niet hebt gelezen, lees dan op eigen risico verder – deze post bevat een paar milde spoilers.

Violet Sorrengail. Fragiel van lijf, maar helemaal niet van geest. Ik vond haar vanaf het begin tof. Slim, volhardend, en met een gezonde portie sarcasme. Maar hoe vaak ze in het boek door anderen als “zwak” wordt bestempeld? Ik snapte dat niet, want eerlijk gezegd, als ik daar zou zitten? Ik zou haar allesbehalve zwak vinden. Omdat iemand 1 keer je schouder breekt, ben je mijns inziens geen zwak mens. Ik heb zelf megasnel blauwe plekken, dus ik voelde me misschien wat te hard aangesproken, haha.

Ik had wel bewondering voor haar. Dat ze niet als een zielig hoopje ellende in bed ligt te wenen? Ik zou echt kapot zijn als ik mijn leven tussen de boeken zou moeten opgeven. En hoe ze in het begin een van haar laarzen afstaat aan een andere cadet zodat die meer grip zou hebben, terwijl ze deze vrouw niet kent? Chapeau. En hoe ze haar tegenstanders bij de uitdagingen vergiftigd? Kei ingenieus toch? En ik bedoel, ze kan als de beste dolken gooien. Daarnaast is het extra moeilijk voor haar omdat ze grote voetstappen te vullen heeft (van haar zus en broer die beiden zotte drakenrijders zijn). Ze weigert haar haar te knippen, terwijl iedereen zegt dat ze dat moet doen voor haar eigen veiligheid en hoewel ik zie wat Rebecca hiermee wil doen (o, de warrior prinses met lang haar, sexy), vind ik het toch een straffe keuze. En dan uiteindelijk wordt ze door twee draken uitgekozen om te binden waaronder de allermachtigste draak en dan nog denken mensen dat ze zwak is.

En dan… Xaden. Xaden, Xaden, Xaden. Mysterieuze bad boy met een tragisch verleden, grote mond én een groot hart dat hij zorgvuldig verstopt achter z’n masker. Hij staat nu op mijn lijstje van favoriete book boyfriends naast Rhysand (van wie hij wel wat weg heeft met het hele manipuleren van schaduwen). Uiteraard. De chemie tussen hem en Violet is intens en meeslepend, en vooral: langzaam opgebouwd (maar nu ook weer niet zo langzaam, haha). Geen insta-love, dus.

Ik heb het dus wel voor vriendschappen en romantische relaties waarbij de band tussen de personages heel diep gaat. Die allesoverheersende liefde, dat het in de sterren geschreven staat dat ze een band hebben. GEEF MIJ MEER! In dit boek ervaar je dat tussen Xaden en Violet (nog zo’n succesrecept voor mij: als ze met elkaar kunnen praten in hun hoofden), maar ook tussen hun draken en ook bijvoorbeeld in de vriendschap tussen Violet en Liam. Ik vind het zo fijn hoe ze met elkaar omgaan, ik heb daar echt een zwak voor. Het deed me denken aan A Court of Mist and Fury en het hele “mate”-gegeven. Die diepe, instinctieve connecties die je als lezer zelf bijna voelt. Daar leef ik voor.

Wat ik ook geweldig vond, waren de draken zelf en hoe ze communiceren met Violet. Ik las nog nooit een boek waarbij andere soorten magische wezens zo’n grote rol spelen. Draken spraken me eigenlijk op zich ook niet heel hard aan, maar ik heb nu dan toch mijn mening moeten herzien. In plaats van vage, mythische wezens op de achtergrond, zijn Tairn en Andarna echt volwaardige personages met een eigen stem (letterlijk en figuurlijk). Tairn is streng, wijs en best wel droog, terwijl Andarna juist jong, nieuwsgierig en een beetje eigenwijs is en ik vond het tof dat ze zo prominent aanwezig waren en alles doen voor hun rijders.

Nu moet ik ook eerlijk zijn: ik was af en toe niet goed mee. Ik weet bijvoorbeeld nog altijd niet hoe het komt dat Violet op voorhand te weten kon komen tegen wie ze moest vechten. En soms zeiden personages iets en had ik totaal geen idee vanwaar dat kwam, alsof het een inside joke was of ik iets had gemist. Ik dacht soms dat ik een pagina had overgeslagen. Maar het kan ook zijn dat dat aan mij lag en niet aan het boek.

Daarnaast vind ik dat Rebecca de sfeer goed heeft weten vast te leggen, maar mis ik toch wel een klein beetje meer beschrijvingen van hoe de wereld eruit ziet. Ik kon het me niet zo goed voorstellen, maar omdat de algemene sfeer goed weergegeven wordt, kan ik er mee leven, haha.

Alleszins, ik begon te lezen en ik kon niet meer stoppen. Ik offerde zelfs mijn nachtrust op en las twee avonden door tot 1 uur ’s nachts, wat op zich misschien nog wel meevalt, maar toch veel te laat is voor mij. Het moest maar zo goed niet zijn. Mijn leestempo ligt wat lager dan een paar maanden terug, maar toch las ik het boek in 5 dagen uit.

Was het perfect? Zeker niet.
Ga ik het vervolg ook lezen? Zeker wel!

⭐⭐⭐⭐⭐