De vraag is niet of ik het zou kunnen, maar wat het zou kosten
De titel zou kunnen gaan over een aankoop zoals een nieuwe laptop, een auto of misschien zelfs een huisje in een Zweeds bos. Iets groots waar je misschien wat langer over nadenkt en waar lijstjes met voor- en nadelen bij komen kijken en misschien ook een rekenmachine en een echt plan.
Maar dit gaat niet over een grote aankoop en geld of iets dat je terug kunt brengen als het toch wat blijkt tegen te vallen. Dit gaat over mijn kinderwens en Het Grote Dilemma: nog een kindje erbij of niet. Niet eens over de vraag of ik het wel zou kunnen, maar wel over de vraag wat het me zou kosten.
Het verlangen is er gewoon. Dat is iets wat ik heel hard voel en dat is eigenlijk ook nooit het probleem geweest. Ik heb een beeld in mijn hoofd dat ik vaak voor me zie: ik zit aan de eettafel, tekeningen aan de muur, gezelligheid. Er is versgebakken cake, er liggen kleurpotloden op tafel, open schriftjes, een halfvol glas melk en er zitten twee kinderen tegenover me, we lachen, we maken samen huiswerk. We hebben het leuk samen. De band tussen ons is vanzelfsprekend, warm, sterk, veilig.
Dat beeld is soms zo zo zo helder dat het bijna voelt als een herinnering. Maar dat is het uiteraard niet, het is een droom en misschien, eerlijk gezegd, ook een poging tot brokken lijmen. Want dat warme, vanzelfsprekende ‘samen’ is iets wat ik me zelf niet echt herinner uit mijn eigen kindertijd. Die diepe verbinding, dat je écht gezien wordt en je ook echt gezien voelt. Samen plezier maken.
Ergens onderweg is dat ideale beeld uitgegroeid tot de overtuiging dat ik twee kinderen zou hebben. Dat dát het dan zou zijn en de cirkel rond zou maken.
Er zit iets in mij dat zó graag nog eens zwanger wil zijn. Ik wil mijn baby dragen, dat leven voelen groeien in mijn buik, die magie nog eens ervaren. Ik zie mezelf zitten met een bolle buik, mijn hand die uit automatisme altijd naar die buik gaat. Ik bedenk allemaal dingen die ik anders zou willen doen dan tijdens de eerste zwangerschap. Ik voel bijna de baby al tegen mijn borst, in een draagdoek, warm en zacht en helemaal van mij. Ik zie mezelf ermee wiegen, lopen, zingen, die eindeloze rondjes rond de eettafel schuifelen, knuffelen, zelfs de slapeloze nachten hebben ineens charme. Ik weet hoe ik dat moet doen, hoe ik die babyfase moet aanpakken, ik voel me daar best wel sterk in nu.
Maar ik weet ook dat ik het romantiseer. Want de eerste keer was geen sprookje. Zwanger zijn was geen wolk. Bevallen was rauw en pijnlijk en vooral traumatiserend. En nu al — nu, met maar één kind — zijn er dagen dat ik het gevoel heb dat ik een pauze nodig heb omdat het allemaal wat te veel is. En dat is ook normaal, dat weet ik. Ik weet ook dat als er nog een kindje zou bij komen, we dat ook gewoon gaan doen. Het zal wel goed komen op de een of andere manier. Maar ik vraag me ook af wat het me zou kosten.
Laatst kwam ineens het besef: waarom twee? Waarom is dat plaatje zo vast omlijnd? Waarom denk ik dat die verbondenheid alleen kan bestaan als er twee kinderen zijn? Maar dat is niet zo, dat kan ook prima met 1 kind en het gaat ook helemaal niet om het aantal kinderen, maar om de kwaliteit van het contact, over ruimte geven en krijgen en aandacht en nabijheid. Veiligheid en geborgenheid.
Ik heb hard gewerkt om mezelf weer terug te vinden — als moeder, maar ook als vrouw, als mens, als lief, als vriendin, als ik. Ik kan weer ruimte maken voor wie ik ben en wat ik nodig heb, zonder schuldgevoel (of ja, toch wel een beetje met schuldgevoel soms, maar dat is ook wat de aard van het beestje, vrees ik).
En dan stel ik mezelf de vraag, niet of ik het wel kan, maar wat het zou kosten. En vooral of ik bereid ben die prijs te betalen. Dat klinkt ook erg, vind ik, alsof een nieuw mens het dat niet waard is. Ik herinner me soms de mama die in de praatgroep voor autistische vrouwen zat waar ik heen ging en die een paar keer zei dat ze nooit kinderen zou gekregen hebben als ze toen al had geweten dat ze autisme en ADHD heeft.
Het ding is dat als ik eerlijk ben, ik naast dat ideale plaatje mezelf vooral voor een baby zie zorgen. Maar een baby blijft geen baby en de periode die daarna komt zie ik gewoon niet echt goed komen nu. Ik wil een vrolijke, gelukkige, aanwezige mama zijn. Ik wil een fijn lief en gelukkig lief zijn. Ik wil blij zijn met mezelf, me kalm voelen, content. Ik ben daar nu en ik ben bang dat het weg zal gaan als er nog een kindje komt. Het is niet gewoon bang zijn ook, ik heb het gevoel alsof het gewoon niet voor mij is. Dat mijn droom en de realiteit te ver uit elkaar liggen. Dat ik ook in dat ideale beeld met die eettafel en die twee kinderen een ideaal beeld van mezelf heb geplakt.
En zoals ik al zei zou een kindje erbij waarschijnlijk ook wel goed komen, maar ik vind het een nogal grote gok om te nemen nu. Ik denk dus steeds vaker dat wij een gezin van drie zullen blijven. Dat dit het is en dat dat goed is. Misschien komt er op een dag toch nog ruimte voor meer, of meer op een andere manier. Misschien veranderen we nog van gedachten, want dat mag ook.
Maar voor nu voelt het alsof ik langzaam afscheid neem van een verlangen dat heel sterk en lang aanwezig is geweest en dat is met momenten eigenlijk best wel moeilijk. Het is iets toegeven wat ik misschien liever niet toe wil geven — dat ik misschien gewoon niet sterk genoeg ben. En het is kiezen tussen je hart en je hoofd en dat is eigenlijk gewoon geen keuze die je goed kan maken. Het voelt een beetje als rouwen om iets dat ik moet afgeven, ook al is het nooit echt van mij geweest.
Soms denk ik: dat het verlangen zo vaak terugkomt, is misschien een teken dat we het tóch moeten doen. En als het een laptop of een auto of zelfs een Zweeds boshuisje zou zijn, zou ik denk ik ook gewoon toch ineens de sprong wagen. Maar met dit niet. Het verlangen mag bestaan, maar ik hoef er nu niets mee te doen.
Wauw, wat een mooie en eerlijke blogpost! Het kan zo’n strijd tussen gevoel en verstand zijn, dat heb ik ook jarenlang gehad. En er rust ook zo veel taboe op het hebben van ‘maar’ 1 kind. Daar wil ik eigenlijk eens over bloggen, maar ik durf er niet goed aan beginnen of zo. Dankjewel om dit te delen, en ik vind dat je net wél sterk bent. Dikke knuffels!
Onwapenend eerlijk en open. En zeer sterk ondanks dat jij zegt van dat niet te zijn.
Mooi geschreven! Ik heb zelf een zus en mijn lief heeft een broer, dus ik ben altijd zo’n beetje van ’twee kinderen’ uitgegaan. En toen was ik zwanger en vond ik alles vreselijk (toch zeker in het begin) en dacht ik: mens, jij wist echt van niks. Dus nu wil ik rustig afwachten hoe één kind mijn leven op z’n kop gaat zetten haha, nog tijd genoeg om te beslissen. Al is dat vaak geen makkelijke beslissing, want ik snap je pro’s en contra’s wel echt.
Wat een mooie blog Irene. Ik herken er veel in. Zoals hieronder al gezegd: ik denk dat het niets met ‘sterk zijn’ te maken heeft, meer met grenzen aanvoelen en durven leven naar wat passend is bij jou. En dat is juist sterk (en soms heel lastig).
Heel mooi geschreven! Eerlijk en recht uit het hart. Ik ben hoogsensitief en dat heeft zeker ook meegespeeld bij mijn keuze. Het leven is sowieso al veel en bij momenten zwaar, wat zou dat dan niet zijn met een kind erbij. Ik gebruikte toen het motto: if it’s not a hell yes, it’s a no, al merk ik dat niet iedereen die formule passend vindt in zo’n context. Dat rouwen om het niet-gekozen pad is heel normaal hoor, dat heb ik ook ervaren en ik merk het eveneens bij vriendinnen die wel kinderen kregen. Ik wens je alleszins veel liefde op je pad en veel sterkte bij het maken van een keuze. Wees vooral lief voor jezelf. Als mijn reactie 2 keer komt, sorry hoor, maar de eerste keer ging er iets mis…
Mooi dat je dit zo open en eerlijk beschrijft. Lijkt me super lastig zo’n keuze te maken… Het is juist strek dat je erbij stil staat. Ik zelf weet dat 1 genoeg is en voor ons is het zo compleet. Dat is natuurlijk een heel ander gevoel.
Je hebt je gedachten en gevoelens zo mooi en openhartig neergeschreven. Heel mooi hoe je jouw proces beschrijft. Het is inderdaad geen gemakkelijke keuze. Je weet nooit wat de toekomst brengt of hoe het zal zijn, en als je een beslissing hebt genomen, kan je niet zomaar de klok terug draaien. Je kan altijd een andere laptop kopen of terug verhuizen, maar een kindje… dat is inderdaad toch iets anders.
Ik begrijp wel dat het voelt als een rouwproces. Zelf had ik misschien ook eerder 2 of zelfs 3 kindjes graag gehad in plaats van 1 als ik vriendlief jaren eerder had leren kennen. Maar het is nu zo, en daar kan ik mij mee verzoenen. Ik kan mij wel voorstellen dat het voelt als een rouwproces. Een vriendin van mij had ook graag 2 kindjes gewild, maar een miskraam en de medische gezondheid van haar vriend besliste er anders over. Ze heeft ook enkele jaren tijd nodig gehad om die droom of het verlangen een plaats te geven. Knuffel!
Poeh ja, wel een pittig onderwerp… Hoe fijn zou het zijn als je echt kunt uitvinden/bevatten wat het je zou ‘kosten’ om een tweede kind erbij te nemen, van tevoren. Wat energie, prikkels, triggers betreft en de kwaliteit van leven die je dan hebt. Dat klinkt een beetje gek, maar voor iemand met (au)dhd is het misschien nog wel een wat meer beladen keuze om te maken (met overprikkeling, in balans proberen te blijven en dat soort dingen). Kan me voorstellen dat het leven zonder kinderen dan (soms) al een grote uitdaging kan zijn, laat staan mét!
Zo mooi, open en eerlijk geschreven en omschrijven. We hadden het er over tijdens onze creadate maar ik vind het daarnaast ook prachtig om te lezen hoe je die gevoelens en gedachten in een tekst weet over te brengen.
Heel mooi en eerlijk geschreven dit. En ook knap dat je hier zo goed over nadenkt en jezelf niet voorbij steekt ofzo. Ik herken ook dat gevoel van ‘wat gaat het me kosten?’ niet zozeer over een tweede kind, maar bij mij over ‘een kind’. Ik weet dat een kind me te veel gaat kosten, al twijfel ik er niet aan dat het me zou lukken.
Wat mooi geschreven! Ik denk dat er veel vrouwen zijn die je begrijpen al moet ik wel zeggen dat de keuze voor twee bij mij duidelijk was. Ik had vooral die vragen voor ik aan kinderen begon maar ook wanneer ik ging samenwonen. Heel begrijpelijk want het leven is duur en je wilt ze alles kunnen geven. Wat is alles? Vooral liefde krijgen is het belangrijkste en dat is gratis 😘
Wat een prachtig artikel, het raakt me echt. Misschien nog wel interessant voor je: de podcast/het boek De Tweede, allebei van Lynn Berger. Daarin komt uitgebreid aan bod hoe het kan dat dat ideaalplaatje van twee kinderen zo hardnekkig in onze hoofden zit. Ik voel me in die groep nog altijd een vreemde eend in de bijt omdat ons plan één kind was en ik die tweede er opeens direct bij cadeau kreeg.
Wat een mooi kwetsbaar stuk. Ik denk dat het heel goed is dat je hiermee bezig bent. Ook al is het niet makkelijk. En eerlijk: zelfs ik heb soms nog twijfels over mijn keuze en dat mag er zijn.
Wat een mooi, oprecht stuk. Ik denk dat veel mama’s met deze twijfels zitten.
En ik vind net doordat je er zo grondig over nadenkt dat jou juist zoveel sterker maakt dan je zelf beseft.
❤
Wat een enorm eerlijk en kwetsbaar stuk. Ik lees zo’n strijd tussen gevoel en verstand. Lijkt me heel moeilijk. Maar wat je zegt: als je nu ‘kiest’, is dat niet voor altijd. Het zal misschien, zoals iemand anders ook al schrijft, iets zijn waarover je altijd blijft twijfelen.
Oh heel herkenbaar! Ik heb na de heftige zwangerschap en bevalling van de eerste ook echt wel getwijfeld over een tweede. Ook of ik dat wel aan kon. Bij ons kwam de zwangerschap vrij snel en ging dat goed (de baby ging goed, de zwangerschap en bevalling waren niet zo fijn). Nu hij er is vind ik het wel heel erg intens maar wel ook heel leuk dat mijn dochter nu grote zus is. Ik zal eerlijk bekennen dat ik wel enorm uitkijk naar het moment dat ie een ritme heeft en naar de opvang gaat en het leven wat stabieler wordt. Hij is nog maar net een maand en ik kan echt nog geen stabiliteit van hem verwachten maar mijn autistische hoofd is daar wel aan toe. Maar ik blijk het wel degelijk te kunnen en sterk genoeg te zijn voor een tweede.
Je zegt dat je biet sterk genoeg bent maar ik denk dat je juist wel sterk genoeg bent. Sterk genoeg om je het te beseffen, te bespreken en een, voor nu, keuze in te maken. Xxx
Wat een prachtig kwetsbaar en eerlijk stuk Irene. Knap dat je dit proces zo bewust doormaakt, je eigen plaatjes en overtuigingen durft te bevragen, dingen langs alle kanten durft te bekijken en het ook de tijd geeft om duidelijker te worden. En misschien blijf je altijd twijfelen en ook dat is oke.