De belangrijkste les die we uit Eurosong kunnen trekken

You hate it or you love it, maar Eurosong was de afgelopen week weer prominent aanwezig in de media. Veel van wat ik meekreeg, ging over de deelname van Israël, dat vrolijk zingt over hoe er morgen een nieuwe dag is, terwijl de mensen in Gaza ondertussen afgeslacht worden. Maar daar ga ik het vandaag niet over hebben.

De belangrijkste les die we uit Eurosong kunnen trekken, is namelijk niet dat je een genocide mag plegen en dan vrolijk feest kunt vieren, maar wel dat het geen hol uitmaakt wat de wereld en haar moeder van je denkt. Want Eurosong is al lang niet meer wat het ooit was.
Vroeger – toen je nog braaf naast je ouders in de zetel zat – ging het vooral over wie het mooiste liedje had en wie er vals zong. Het waren de dagen van galajurken en landen die elkaar voorspelbaar twaalf punten gaven.

Maar kijk waar we nu zijn:
Een vrouw in een latexpakje berijdt een gigantische microfoon in de lucht en zingt over het vrouwelijk orgasme, een groepje mannen zingt over sauna’s, een andere vrouw zit met een discobal in een gigantische mond, een man zingt over milkshakes (sweet sweet yum yum) en Estland maakte een Italiaanse parodie met een oorwurm van een lied (mi amore, espresso macchiato, macchiato, macchiato, per favore). De ene act lijkt weggelopen uit een Berlijnse rave, de andere uit een sprookje of een musical.

Eurosong is nog nooit zo alive-and-kicking geweest. Absoluut niet omdat het allemaal “goed” is – wat dat dan ook mag betekenen – maar omdat het radicaal schijt heeft aan wat jij of ik ervan vinden. Het gaat allang niet meer om het zingen. Het gaat over durven tonen wie je bent, hoe ongemakkelijk en over the top het soms is. Of niet. Want het liedje van Zwitserland dit jaar was heerlijk rustig, en dat sprong er net daarom ook uit.

Voor mij zit daar de schoonheid in (al is schoonheid misschien niet het juiste woord). Dat het allemaal naast elkaar mag bestaan, tegelijk, op dat ene podium dat elk jaar weer even het centrum van de wereld lijkt te zijn – maar waarbij we de week nadien de liedjes al vergeten zijn. (Al heb ik Baller van Duitsland wel aan mijn playlist toegevoegd, want dat vond ik een tof nummerke.)

Dus of je nu de hele avond hebt zitten zagen dat het toch allemaal op niets trekt en dat het vroeger beter was of niet: Eurosong leert ons dat je gewoon mag gaan met je banaan en fuck it mag zeggen in een crazy outfit. En is het niet geweldig dat landen ervoor kiezen om zichzelf op deze manier te vertegenwoordigen? Het moet toch allemaal niet zo serieus zijn. Het leven is ook leuk en fun, en je mag als volwassene plezier maken, in je discopak een dansje gaan doen en je aan de hele wereld laten zien.

En misschien is dat dan wel precies wat we wat meer nodig hebben: dat je jezelf mag zijn, in je raarste, luidste, meest glitterige, absurde vorm. Zonder uitleg en zonder goedkeuring van de hele wereld. Gewoon, omdat het kan.