Lola Young en de kracht van kwetsbaarheid

_{^{Foto via Instagram}}

Gisterenavond zat ik (vanuit mijn zetel helaas) een stukje te kijken naar het optreden van Lola Young op Werchter. Je kent haar wel, die jonge Britse die zingt dat ze too messy is en dan weer too fucking clean. Prachtige stem, sterke lyrics, catchy nummers. Als ik naar Werchter was gegaan, dan was ik sowieso naar haar gaan luisteren. Love her.

Enfin, ze stond dus op het podium van The Barn en bij het derde laatste nummer ging het even mis. Door een technisch probleem vond ze de juiste toon niet. Na een paar zinnen stopte ze met zingen. Het plan was om opnieuw te beginnen, maar ook dat lukte niet. Je zag haar aarzelen. Even was het stil.

Ze legde de muziek stil en sprak het publiek toe. Ze vertelde dat ze haar werk ontzettend serieus neemt. Dat het er van buiten misschien uitziet alsof artiesten zomaar het podium opspringen en alles vanzelf lijkt te gaan, maar dat dat in werkelijkheid helemaal niet zo is. Dat ze zenuwachtig was, angstig zelfs. En je zag het ook. Ze stond daar, een beetje van haar melk, maar tegelijkertijd ongelooflijk mega menselijk. Ik heb daar een zwak voor.

Het publiek juichte haar toe. Niet omdat alles perfect klonk, maar omdat ze eerlijk was en kwetsbaar en echt. Ze zette zich recht, haalde diep adem en begon aan het volgende nummer. En dat klonk alsof er niets gebeurd was. Misschien zelfs nog beter.

Ik bewonderde haar enorm op dat moment. We krijgen zo vaak de boodschap dat we altijd maar sterk, professioneel, beheerst moeten zijn. Niet laten zien dat je struikelt. Fake it till you make it. En ja, dat kan werken. Maar soms is het net krachtig om te zeggen: “Mannekes, ik weet even niet wat ik aan het doen ben. Het gaat niet.” Hoe straf is dat?! Zeker als je op dat moment 20.000 mensen voor je neus hebt staan.

Haar optreden deed me beseffen hoe bevrijdend het is om gewoon te kunnen toegeven dat het niet lukt. Dat je niet altijd moet doen alsof je alles onder controle hebt. Dat je het even niet weet. Dat het hoofd vol zit, of de draad kwijt is, of je lijf tegenwerkt. Dat het oké is om te struikelen. Efkes pauzeren. Diep ademhalen. Voetjes op de grond en zeggen: Ik weet het niet. Geef me een momentje. En vooral ook om te zien dat andere mensen dat ook doen.

In een wereld die zo graag de schone schijn ophoudt – altijd maar presteren en straffer en nog beter en perfecter – is het misschien wel het moedigste wat je kunt doen: mens zijn. Gewoon, mens. Messy. En dat vond ik, op een doodgewone vrijdagavond achter mijn scherm, eigenlijk ongelooflijk troostend.

I want to be me, is that not allowed?

It is zeer zeker wel very much allowed, Lola.