Over balans en botsingen
Als je ADHD en autisme hebt, zeggen mensen soms op geruststellende toon: “Ah, maar dat houdt elkaar wat in balans,” alsof het twee tegengestelden zijn die elkaar op magische wijze in evenwicht brengen. Een soort yin en yang. Structuur en chaos. Rust en beweging. Maar eerlijk gezegd bestaat er geen grotere leugen.
Het voelt eerder alsof ik met één voet op het gas sta en met de andere keihard de rem intrap. Helemaal niet in balans dus, maar eerder in botsing.
Ik hou van opnieuw beginnen. Nieuwe plannen, een frisse start, mijn ontslag indienen en iets nieuws zoeken, verhuizen, terug gaan studeren. Veel van die dingen doe ik niet, maar ik kan er wel helemaal in opgaan in mijn hoofd. Tegelijk raak ik compleet van slag als het lief eens vroeger dan anders opstaat en ik de ochtendrush in mijn eentje moet doen. Of als de supermarkt ook het idee had om vers te starten en ik daardoor mijn weg kwijt ben.
Ik wil nieuwigheid, maar alleen als ik ze zelf bedacht heb en alles exact zo gaat zoals ik me had voorgesteld. Wat uiteraard zelden het geval is.
Ik raak megasnel overprikkeld van drukte, lawaai, de lucht die raar aanvoelt, fel licht, mijn sokken die niet goed zitten en te veel mensen om me heen. Ik verlang naar rust en stilte. Tegelijk zoekt mijn ADHD-brein constant naar nieuwe input: eindeloos scrollen op Instagram, drie nieuwe projecten bedenken, 38 tabbladen openen en ondertussen de muziek op standje gehoorschade.
Ik wil verbinding en sociaal contact, en tegelijk kosten sociale interacties me gigantisch veel energie. Ik wil deel zijn van de groep, maar ik hou niet van groepen. Ik wil praten, maar alleen als ik me veilig voel. Ik wil aandacht, maar word zenuwachtig als ik die krijg. Ik wil veel ruimte, maar ben bang om alleen gelaten te worden.
Ik wil op de wilden boef langsgaan bij mijn schoonouders – spontaan, gezellig, onverwacht. Leuk! Maar ik wil absoluut niet dat zij op de wilden boef aan mijn deur staan. Wie doet dat?!
De kleinste details, patronen, signalen vang ik op, en tegelijk begrijp ik dingen vaak niet. Ik vergeet waar ik de autosleutel heb gelaten of waarom ik in de keuken sta, en ik raak regelmatig de draad kwijt van wat ik wilde zeggen, maar ik herinner me conversaties van vijftien jaar geleden, woord voor woord.
Geef me kleurrijke outfits met mismatchende printjes. Of nee, doe toch maar basic. Kalm. Collected. Een subtiel gouden oorringetje. Nee! Hoe groter en bombastischer, hoe beter!
Ik heb nood aan een opgeruimd huis omdat het in mijn hoofd zo chaotisch is, maar ik slaag er niet in om het opgeruimd te houden. Eens in de zoveel tijd krijg ik een enorme energiestoot en moet alles opgeruimd en proper zijn. ’t Is van die momenten dat ik het moet hebben. Dat onze huishoudhulp elke twee weken komt, helpt ook. Dan moet ik wel opruimen, maar als ze weer weg is, duurt het hoop en al een dag of drie of het is weer chaos.
Ik word warm van mooie routines waardoor ik denk dat ik mijn leven op orde heb, maar na twee dagen vergeet ik die routine weer helemaal. En routine is zo saai! Maar spontaneïteit is eng!
Doe mij maar al die repetitieve taakjes die niemand graag doet, die anderen saai vinden. Maar misschien ook niet te lang, want ja, saai.
Dus nee, balans zou ik het niet noemen. Er wordt geduwd en getrokken, en ik sta ertussenin en probeer wat te bemiddelen. Ik leer mezelf wel beter kennen, en dat zorgt voor minder onbegrip – en voor kleine momenten waarop het wél allemaal goed werkt. Het is onbegonnen werk om balans te zoeken; ik ga dat nooit vinden, denk ik. Ik heb vaak het gevoel dat ik moet kiezen, maar dat gaat niet. En misschien hoeft dat ook helemaal niet. Dit is mijn hoofd, daar kan ik niets aan veranderen dus misschien is het dan gewoon genoeg om te leren hoe ik er het beste mee om kan gaan.
Zo herkenbaar, zo heel erg herkenbaar. En ja, autisme en ADHD in één lijf en hoofd, dat kan alleen maar botsen en de dingen erg moeilijk maken in je hoofd. Die kunnen nooit yin en yang zijn. Doet me eerder denken aan de oude term manisch depressief. Van een grote dosis energie naar een slap ballonnetje dat een dosis helium nodig heeft.
Dit is zo herkenbaar! Ik moest meteen aan iets denken wat ik eens op Instagram zag: ik hou van routine, tot ik me verveel en dan heb ik nood aan prikkels, tot ik overprikkeld ben en ik weer routine nodig heb (zoiets ongeveer toch :-)).
Dankjewel dat we even mee mogen kijken in je hoofd!
Dit vond ik zo boeiend om te lezen.
En ook wel herkenbaar soms.
Dankjewel om dit te delen.
Nee, dat is zeker geen balans, maar inderdaad eerder ondervinden hoe je er het beste mee om kan gaan. Hoewel ik geen ADHD of autisme heb herken ik overigens ook best veel, dus ik kan me enigszins voorstellen dat het best pittig voor je is.
Ik snap zeker dat dit als chaos voelt in je hoofd. Maar juist fijn dat je dit weet en ermee probeert te dealen. Dit zal vast sommige dagen beter lukken dan een andere dag. Mooi en eerlijk. oprecht artikel. Iedereen is anders en dat maakt iedereen uniek en bijzonder <3
Wat een mooie openhartige blogpost. Zijn er echt mensen die denken dat het zo werkt? Het lijkt me net dat die twee zaken zo in contrast staan met elkaar dat ze inderdaad botsen of elkaar de hele tijd afremmen. Als je ADHD brein gelukkig is is het autisme gedeelte exact het tegenovergestelde en omgekeerd. Alsof je de hele tijd op zoek bent naar iets wat onvindbaar lijkt. Totaal niet in balans dus. Wat een zot idee ook. Sommige uitspraken ook hé. (Ik word hier meteen terug door gekatapulteerd naar die keer dat iemand heel serieus tegen me zei “Oh, maar dan heb jij eigenlijk altijd vakantie.” omdat ik niet kan gaan werken.
Heel mooi geschreven. Ik denk dat het leven een beetje die zoektocht is naar balans dus alle facetten van jezelf en naar de balans van jezelf tov anderen en hun verwachtingen. En soms lijkt dat vanzelf te gaan en op andere dagen is dat een grote uitdaging.
Ik lees ook wel wat herkenbare dingen. Soms best ingewikkeld allemaal 😅
Wat heb je dit mooi (en heel invoelend!) geschreven. Wat moet die botsing lastig voor je zijn. Inderdaad iets waar je waarschijnlijk levenslang mee te maken gaat krijgen.
Je omschrijft het goed en ik herken er als introvert ook veel uit. De tegenstrijdigheden sociale verbinding willen vs daar belachelijk veel energie aan kwijt zijn, snel verveeld zijn en nieuwe plannen maken vs verandering afschuwelijk vinden. Om aan beide behoeften te voldoen, hebben we daardoor wel een heel afwisselend leven denk ik, met van alles wat. Een leven dat ons totaal uitput, haha, dat wel, maar toch, ik zou niet anders willen. Jij?
“Ik wil nieuwigheid, maar alleen als ik ze zelf bedacht heb en alles exact zo gaat zoals ik me had voorgesteld. Wat uiteraard zelden het geval is.” Zo herkenbaar! En al de rest eigenlijk ook. Ik krijg soms echt een whiplash van mijn brein 😆
Ik zou het soms wel wat makkelijker willen hebben, maar dat gaat dan niet enkel over dat botsen en balanceren hier. Het is inderdaad wel afwisselend en niet saai en dat vind ik ook wel fijn.
Oe ja, dit is allemaal heel herkenbaar!
Mooi artikel, Irene! Ik ga dit echt aan mensen doorsturen die ooit nog beweren dat het “makkelijk” is en balans zou brengen.
Ik schrik er een beetje van hoeveel hiervan herkenbaar is. Vooral dat inzake het sociaal leven, verbinding en contacten. Slik. Heel mooi geschreven overigens ♥️.
Wat een mooie, eerlijke blog Irene. Mooi om in je hoofd te mogen kijken. Je bent een mooi mens. Al die contradicties maken je ook een interessant iemand, hoe lastig het soms ook voor je kan zijn. En misschien is balans als een zelfstandig naamwoord onzin of onhaalbaar maar kun je het beter zien als balanceren, als werkwoord? Dan kun je beiden kanten op wankelen zonder dat je van het touwtje afdondert. Veel liefs Marijke
Dat is een mooie manier om ernaar te kijken, Marijke! Dank je voor het inzicht! Dat verandert meteen het idee dat balans iets is wat je kan bereiken, terwijl balanceren iets is wat je doet.
Zo mooi en zo eerlijk. Het evenwicht tussen mild en streng zijn is zo moeilijk, en we willen uitzoomen en inzoomen tegelijk. Misschien is voortbewegen naar een soort balans, hoe wankel ook, de balans.
En soms gewoon nen dikke “fuk it” naar alles mag ook. :))