Hoe Captive Prince van C.S. Pacat mij uit mijn leesdip haalde

Ik had een leesdip.
Een korte, dat wel, maar een leesdip was het. Elk boek dat ik uitkoos, viel tegen. Dat lag niet per se aan de boeken uiteraard – ik was gewoon totaal niet in the mood voor de verhalen die ik op mijn e-reader of in mijn boekenkast had staan.

De Captive Prince-trilogie was me ooit aangeraden door iemand wiens leestips ik wel kan waarderen. Toch bleef dit ene boek onaangeroerd. De korte inhoud sprak me totaal niet aan en het las als het soort verhaal waarbij ik me ongemakkelijk zou voelen. Maar omdat alles wat ik zelf uitkoos gewoon totaal flut bleek te zijn, besloot ik het tóch een kans te geven. En dat bleek precies wat ik nodig had.

Captive Prince van C.S. Pacat is een fantasyroman over Prins Damianos van Akielos, die verraden wordt door zijn halfbroer en als slaaf Damen naar het vijandige hof van Vere wordt gestuurd. Daar wordt hij cadeau gedaan aan prins Laurent, een sluwe en wrede erfgenaam met zijn eigen politieke vijanden. Damen moet zijn ware identiteit geheimhouden (want vijandig hof), terwijl hij probeert te overleven. Niet zo evident want hij is niet getraind als slaaf en heeft met momenten een grote mond. Gaandeweg ontstaat er een nogal ingewikkelde relatie tussen Damen en onvoorspelbare Laurent, die evolueert van wantrouwen naar een onverwachte samenwerking tussen de twee. En van slaaf en prins naar meer gelijkheid. Het verhaal draait om macht, identiteit, verraad en langzaam groeiend vertrouwen tussen vijanden.

To get what you want, you have to know exactly how much you are willing to give up.

Wat me het meest verraste (op het feit dat het absoluut geen seksboek is na), was hoe spannend het verhaal is – en dat op meerdere vlakken. Er zijn de politieke spelletjes, de persoonlijke gevaren, maar ook de constante onderhuidse spanning tussen de personages. Het is fascinerend om te zien hoe de band tussen Damen en Laurent evolueert: hoe wantrouwen plaatsmaakt voor iets wat op respect lijkt, en hoe dat dan ook weer verder evolueert. Het is de slowest burn der slow burns, maar het wachten waard!

Het eerste boek las ik nog wat aarzelend, maar voor ik het wist zat ik er zó zó zó in dat ik de rest van de trilogie in één ruk uitlas – voor zover je met een kind, een job en een huishouden natuurlijk iets in één ruk kunt uitlezen. Het was meeslepend, slim opgebouwd verhaal en zat vol lagen die ik niet direct had zien aankomen. Het derde boek vond ik wat traag, maar net dat vond ik dan ook wel weer fijn. Voor mij was het echt zo’n verhaal waarvan ik niet per se wilde dat het heel snel uit was. Het mocht nog wat blijven duren. Ik heb de boeken dan ook toegevoegd aan mijn fysieke boekenkast. Echt goe! Precies wat ik nodig had om weer zin te krijgen in lezen.

I would court you, with all the grace and courtesy that you deserve. There’d be no lies between us. We’d have time.

Alleen is de volgende vraag dan: wat ga ik nu lezen?