Heimwee

Ik ben net gestart in een nieuwe job (of ja eigenlijk: een oude job). Zelfde werkplek als toen, zo goed als hetzelfde leuke team als toen en ik vind het werk leuker en beter bij mij passend. Toch mis ik mijn oude collega’s. Ik zie hen nog wel regelmatig, maar nu ik geen deel meer ben van dat team, voelt het wat anders. Dat had ik ook wel toen ik in 2023 in dat team begon. En dat had ik ook toen ik daarvoor bij mijn nieuwe werk begon.

Ik heb heimwee.

Niet naar het werk, maar naar de mensen en de sfeer. Naar de gezamenlijke tripjes naar de koffiemachine om een warme chocomelk te halen, naar de dynamiek die we samen hadden, naar dat teamgevoel en de snackies tijdens de teammeetings en naar de middagwandelingetjes. Doordat dat allemaal is weggevallen is er wel weer ruimte voor nieuwe rituelen die ik sowieso ook weer zal missen als ik ooit het zot in mijne kop krijg en terug wegga.

Ik dacht dat heimwee ging over een plek: thuis. En die plek missen. Zoals op chirokamp zijn en na de eerste minuten in mijn slaapzak terug naar huis willen, verlangen naar mijn eigen bed, dat soort dingen. Maar ik begin te snappen dat heimwee net zo goed kan gaan over een fase en een bepaald gevoel dat voorbij is.

Ik herken het ook van thuis. Toen de kleine net geboren was, had ik heimwee naar de tijd dat ik nog geen moeder was. Hoe ik zomaar weg kon gaan, uitslapen, niet honderd keer per dag natte doekjes uit die irritante verpakking moest zien te toveren, dat ik ’s morgen rustig kon ontbijten. Later draaide het zich om: toen mijn baby geen baby meer was, voelde ik heimwee naar die pasgeboren periode, dat warme bundeltje mens tegen mijn lijf, de geur van dat babyhoofdje, die eerste lachjes, het kroelen. En dat terwijl ik in beide fases ook echt vaak dacht: help, hoe moet ik dit doen???

Of het melancholische gevoel dat mij overvalt als ik aan mijn tienertijd denk. En dat als ik erover nadenk, ik die tijd eigenlijk helemaal niet zo tof vond, maar dat er dan toch wel dingen zijn die ik mis. Met vriendin S in de chiro zitten en Paradise by the Dashboard Light meezingen op mijn kamer, de frietjes op vrijdagavond, mijn bureautje, verliefd worden op het lief, … En dan daarna op kot in Gent en na een stressvolle periode mijn stage stoppen en die ene weekdag die daardoor vrij kwam op mijn kot doorbrengen en ’s middags naar Sturm Der Liebe kijken (ja echt, haha), koken in dat keukentje dat eigenlijk geen keukentje was, een miljoen boompjes maken voor het lief zijn maquettes, …

Heimwee is dus soms een beetje gemeen. Je ervaart het pas achteraf, als het moment al voorbij is. Alsof je geheugen je een seintje geeft dat het toch eigenlijk best wel mooi was allemaal. En ja, soms krijg ik er een beetje een brok van in mijn keel, want wat je mist, komt niet meer terug of toch niet op die manier. Maar het is ook gewoon een fijn gevoel. Heimwee betekent dat er überhaupt iets was om naar terug te verlangen en dat die tijd, die mensen, die fase van mijn leven betekenis had. Anders zou ik het niet missen.

Dus ik probeer het maar te zien als een soort complimentje aan mijn eigen verleden. Een teken dat ik goed heb geleefd, en gelachen, en heb liefgehad (al was het vaak genoeg helemaal niet evident) en dat ik nu alweer bezig ben met nieuwe herinneringen op te bouwen waar ik dan later hopelijk ook met een beetje heimwee op terug zal kijken.

_{Uitgelichte afbeelding door karem adem via Unsplash}